اعتراض دانشجويان دانشگاه امام رضا نسبت به جو بسته فرهنگى-آموزشى اين دانشگاه

ادوار نيوز : جمعى از فعالين دانشجويى دانشگاه امام رضا مشهد در اعتراض به جو غير دانشگاهى و بسته فرهنگی - آموزشی اين دانشگاه بيانيه اى صادر كردند ، متن كامل آن را در پى مى خوانيد :



ما جمعی از دانشجويان دانشگاه امام رضا (ع) مشهد با توجه به شرايط به وجود آمده در چند وقت اخير در دانشگاه امام رضا که باعث پديد آمدن نوعی فضای بسته فرهنگي،آموزشی در دانشگاه شده لازم ديديم تا مسائلی را در مورد اين فضای رخوت وار بگوييم تا ديگران هم نسبت به شرايطی که ما در آن قرار داريم اطلاعی هرچند اندک پيدا کنند.

زمانی که در وهله اول به دانشگاه امام رضا می نگريم انتظار واميدمان نسبت به يک دانشگاه به ياس مبدل می گردد.ما اين دانشگاه را فاقد جنب و جوشهای دانشجويی وتحرکات لازم اين قشر می بينيم. دانشجويان بی تفاوت از کنار هم می گذرند، به هم نگاه نمی کنند، نسبت به هم بدبين اند، در روياهای خود غوطه ورند و منتظر آن که هرچه زودتر کلاسها تمام شود و اززير بار اين همه فشارخلاص گردند.اوقات فراغت خود را دور باغچه ای کوچک می نشينند که انسان را به ياد پيرمردها وبازنشسته هايی می اندازد که در يک پارک می نشينند و مردان اغراق می کنند وزنان غيبت. فعاليتهای دانشجويی تنها به بسيج و کانون مذهبی خلاصه می شود. دانشجويان اجازه دارند زمان فراغت خود رادر دعای عهد و فعاليت روز دحوالارض و... بگذرانند ومنتظر زيارت صبح پنشنبه باشند.اين جوانان وقتی در اين دانشگاه هستند برنامه ای ديگر نخواهند داشت وبايد چهار سال رابا اين شرايط بسازند وحق اعلام خواسته هايشان را دردانشگاه ندارند.درجامعه دانشگاهی ما وبعد از انقلاب فرهنگی در دانشگاهها حداقل هايی برای دانشگاه ها در نظر گرفته شد که دانشگاه امام رضا همان حداقل را از دانشجويانش گرفته و عملا اجازه هيچ نوع فعاليت و حرکت ديگری را به دانشجويانش نمی دهد و دانشجويان هميشه بايد منتظر اين جواب باشند که اين دانشگاه زير نظر آستان قدس رضوی است و آستان قدس قسمت اعظمی از هزينه های مالی اين دانشگاه را تامين می کند.(حدود 400 ميليون تومان).ما در اينجا نيازی نمی بينيم که با ضرب و تقسيم و بررسی هزينه سالانه ی دانشگاه و مقدار شهريه ای که از دانشجويان اخذ ميشود ثابت کنيم که دانشگاه سود ده است.- اصلا در اين قضيه کمک استان قدس را هم حساب نخواهيم کرد.-فقط اين نکته را ميگوييم که مسئولان دانشگاه های غير انتفاعی سجاد،خيام و ديگر موسسات غير دولتی-غير انتفاعی در مشهد لاجرم در حد معجزه عمل ميکنند که دقيقا با گرفتن همين شهريه از دانشجويانشان (تقريبا با همين مقداردانشجو)دانشگاه های خود را به صورت سود ده اداره ميکنند . پس اين همه کمک و... به کجا ميرود؟چرا مسئولان يک خط در ميان می گويند که آستان قدس قسمت زيادی از هزينه های دانشگاه را تامين می کند. به هيچ وجه هدف ما مقايسه دانشگاه های سجاد وخيام و... با امام رضا نيست. سخن ما فقط دانشگاه غيرانتفاعی امام رضا است، دانشگاهی که شورای صنفي، انجمن اسلامي، جهاد دانشگاهي، کانون های فرهنگی و هنري،انجمن علمی وحتی معاونت آموزشی ندارد.مسئولان برای توجيه اين کمبودها از تازه تاسيس بودن اين دانشگاه می گويند و اينکه تا کنون زمان کافی برای تشکيل اين نهاد ها را نداشته اند. اين ادعا در حالی مطرح می شود که بيش از يکسال از تقاضای تعدادی از دانشجويان (حداقل 400 نفر) درحمايت از تشکيل چنين نهادهايی می گذرد و با جواب "تقاضای شما بايگانی شد" مسئولان مواجه می شود. در صورتی که در همين دانشگاه چهار نفر در يک روز مجوز تشکيل کانون مذهبی می گيرند ومسئولان به آنها بودجه، مکان، فضا وتمام امکانات لازم را می دهند( هر چند ما نيز وجود اين کانون ها را در دانشگاه لازم می بينيم ولی در کنار کانون های ديگر). اين اقدام مسئولان حداقل اين شائبه را برای دانشجويان به وجود می آورد که آنها عملا دانشگاه را برای5% تا 10% دانشجويان می خواهند ومابقی 90% دانشجويان رافقط برای تامين هزينه های مالی در دانشگاه پذيرفته اند و عملا برای آنها هيچ برنامه و طرح فرهنگی ، هنری و آموزشی ندارند.به همين دليل است که دانشگاه امام رضا نمی تواند مانند ديگر هم خانواده های خود چون دانشگاه امام حسين،امام صادق و... نيمه متمرکز باشد.(يعنی در دو مرحله دانشجويان خود را بپذيرند.مرحله اول اعلام بيش از ظرفيت ومرحله دوم مصاحبه و گزينش. تا از ورود افرادی که سنخيتی با تفکر حاکم بر دانشگاه ندارند جلوگيری شود.)که علاوه بر مشکلات مالی ميتوان به سطح پايين علمی دانشگاه و هراس از اينکه در صورت نيمه متمرکز شدن همين دانشجويان نيزبه اين دانشگاه نيايند را اضافه کرد .در اينجا يک سوال را مطرح می کنيم و آن اين که چرا مسئولان با ايجاد نهادهايی از جمله شورای صنفی و انجمن اسلامی مخالف هستند.اين مساله از نگاه ما به نوع نگرش آنها به دانشجويان بر ميگردد.از نگاه معاونت فرهنگي، دانشجويان دانشگاه امام رضا طلبه هايی هستند که هر روز صبح که به دانشگاه می آيند بايد دعای عهد برگزار کننند سپس به جلسه تفسير قرآن و کلاس حرم شناسی و...بروند.(هرچند که تاکيد می کنيم وجود هر نهادی ضروری است.)ولی اين آقايان بايد بدانند که اسم ها مسئوليت می آورد.چرا آنها اسم دانشگاه را حوزه علميه امام رضا نمی گذارند؟ به خاطرآنکه می خواهند در اين عرصه هم حرفی برای گفتن داشته باشند.پس لازم ديدند نسبت به دانشگاه های ديگر يک انقلاب فرهنگی ديگرانجام دهند تا مطابق با سليقه های خويش آنجا را اداره کنند.دانشجويان بايد در اين دانشگاه آنطور فکر کنند که معاونت فرهنگی می خواهد.آنطور راه روند که رييس دانشگاه می پسندد و نظر سنجی و نهاد های دانشجويی و ...معمولا سوءاستفاده هايی است از سوی دانشجويان برای آزردن مسئولان و زير سوال بردن زحمات آنها!

در باب مسائل فرهنگی ميخواهيم فقط اين سوال را از مسئولان بپرسيم که شما به دانشجويی که به اين دانشگاه می آيد و پس ازچهار سال تحصيل می خواهد فارغ التحصيل گردد چه داده ايد؟آيا دانشجو در اين محيط ارتقای فکری ، فرهنگي، آموزشی پيدا کرده؟آيا شما توانسته ايد معنای حضور در محيطی متفاوت را در مقايسه با دبيرستان و جامعه به او نشان دهيد؟ما به پرسيدن همين سوال در اين قضيه اکتفا ميکنيم و اصلا نيازی به ارائه منظور خودمان در طرح اين سوال نمی بينيم.در انتها اين نکته را يادآور می شويم که شايد تا حدی به جو حاضر در دانشگاه امام رضا بر ميگردد و آن هم ترس و واهمه ی دانشجويان از گفتن خواسته هايشان است.ترس از اينکه مبادا اگر خواسته های خود را بيان کنند و يا اگر در مقابل مسئولين(البته به حق) بايستند مورد بدترين برخورد ها قرار بگيرند و با اخراج و توبيخ و تعليق مواجه شوند. اگر کسانی نيز اين اعمال را انجام دهند در وهله اول به عقل آنها شک می کنند و سپس به خود می گويند حتما فکر اخراج به سرشان زده است و قدر موقعيت خود را نميدانند. و اين تمام تفکری است که دانشگاه به دانشجويانش می دهد.اين دانشجويان فردا مردان و زنان اين جامعه می گردند و البته هميشه دکتر نوروزبيگی(رياست دانشگاه) و حجت الاسلام گلستانی(معاونت فرهنگی) و...بالای سر آنها نمی مانند. و شايد مانند کشورهمسايه مان عراق خدای نکرده روزی امريکا نيز سری به ايران بزند و آنوقت است که اين مردان و زنان فقط قبول شرايط را فرا گرفته اند و آموزه های فکري،دانشگاهی و جوانی شان برای کشورشان ذلت و بدبختی به ارمغان خواهد داشت.

8 دی 1384

HOME