رنج نامه

فرزاد‎ ‎کمانگر

farzadkamangar.jpg

اينجانب فرزاد کمانگر معروف به سيامند معلم آموزش وپرورش شهرستان کامياران با ۱۲‏‎ ‎سال سابقه تدريس که يکسال ‏قبل از دستگيري در هنرستان کارودانش مشغول به تدريس بودم‎ ‎و عضو هيئت مديره انجمن صنفي معلمان شهرستان ‏کامياران شاخه کردستان بودم و تا زمان‎ ‎فعاليت اين انجمن و قبل از اعلام ممنوعيت فعاليتهاي آن مسئول روابط عمومي ‏اين انجمن‎ ‎بودم. همچنين عضو شوراي نويسندگان ماهنامه فرهنگي - آموزشي رويان (نشريه آموزش و‎ ‎پرورش ‏کامياران) بودم که بعدها بوسيله حراست آموزش و پرورش اين نشريه نيز تعطيل شد. مدتي نيز عضو هيئت مديره ‏انجمن زيست محيطي کامياران (ئاسک) بوده ام و از سال ۱۳۸۴‏‎ ‎نيز با آغاز فعاليت سازمان حقوق بشر به عضويت ‏خبرنگاران اين سازمان درآمدم. در‎ ‎مرداد ۱۳۸۵ براي پيگيري مسئله درمان بيماري برادرم که از فعالين سياسي ‏کردستان مي‎ ‎باشد به تهران آمدم و دستگير شدم. در همان روز به مکان نامعلومي انتقال داده شدم‏. زيرزميني بدون ‏هواکش، تنگ و تاريک بردند، سلولها خالي بود نه زيرانداز نه پتو و نه‎ ‎هيچ شي ديگري آنجا نبود. آنجا بسيار تاريک ‏بود مرا به اتاق ديگري بردند. هنگامي که‏‎ ‎مشخصات مرا مي نوشتند از قوميتم مي پرسيدند و تا مي گفتم‏‎ ‎‏"کرد" هستم ‏بوسيله‎ ‎شلاق شلنگ مانندي تمام بدنم را شلاق ميزدند. به خاطر مذهب نيز مورد فحاشي، توهين‎ ‎و کتک کاري قرار ‏ميدادند. بخاطر موسيقي کردي که روي گوشيم موبايلم بود تا مي‎ ‎توانستند شلاقم ميزدند. دست هايم را مي بستند و روي ‏صندلي مينشاندند و به جاهاي‎ ‎حساس بدنم … فشار وارد مي کردند و لباسهايم را از تنم به طور کامل خارج مي کردند و‏‎ ‎با تهديد به تجاوز جنسي با چوب و باتوم آزارم مي دادند‏.

پاي چپ من در اين مکان بشدت آسيب ديد و بعلت ضربه هاي همزمان به سرم و شوک الکتريکي بيهوش شدم و از ‏هنگامي که به هوش آمدم، تاکنون تعادل بدنم را از دست داده ام و بي اختيار مي لرزم، پاهايم را زنجير مي کردند و ‏بوسيله شوک الکتريکي که دستگاهي کوچک و کمري بود به جاهاي مختلف و حساس بدنم شوک مي زدند که درد بسيار ‏زياد و وحشتناکي داشت بعدها به بازداشتگاه ۲۰۹ در زندان اوين منتقل شدم. از لحظه ورود به چشمانم چشم بند زدند و ‏در همان راهروي ورودي (همکف - دست چپ بالاتر از اتاق اجراي احکام) مرا به اتاق کوچکي بردند که در آنجا نيز ‏مرا مورد ضرب و شتم (مشت و لگد) قرار دادند. روز بعد به سنندج منتقل شدم تا برادرم را دستگير کنند. در آنجا از ‏لحظه ي ورود به بازداشتگاه با توهين و فحاشي کردن و کتک کاري روبه رو شدم. مرا به صندلي بستند و در اتاق ‏بهداري از ساعت ۷ صبح تا روز بعد همانگونه گذاشتند. حتي اجازه ي دستشوئي رفتن نيز نداشتم. به گونه اي که مجبور ‏شدم خودم را خيس کنم. بعد از آزار و اذيت بسيار دوباره مرا به بازداشتگاه ۲۰۹ منتقل کردند. در اتاقهاي طبقه اي اول ‏‏(اطاقهاي سبز بازجويي) مورد بازجويي و کتک و آزار و اذيت قرار دادند.‏

در ۵ شهريور ماه ۱۳۸۵ بعلت شکنجه هاي بسيار ناچاراً مرا به پزشک بردند که در طبقه اول و در مجاورت اتاق هاي ‏بازجويي قرارداشت که پزشک آثار کبودي و شکنجه و شلاق زدن ها را ثبت کرد که آثار آن در کمر، گردن، سر، ‏پشت، ران، پاها کاملاً مشهود بود. مدت دوماه شهريور و مهرماه در سلول انفرادي شماره ۴۳ بودم. که چون شدت ‏شکنجه ها واذيت و آزار خارج از تصور و بسيار زياد بود مجبور شدم ۳۳ روز اعتصاب غذانمايم و هنگامي که ‏خانواده ام را تهديد و احضار مي کردند براي رهايي از شکنجه و اعتراض به اذيت و فشار بر خانواده ام خودم را از پله ‏هاي طبقه ي اول پرت کردم تا خودکشي نمايم. مدت نزديک به يکماه نيز در سلول انفرادي کوچک و بدبويي در انتهاي ‏طبقه اول (۱۱۳) حبس بودم. که در اين مدت اجازه ي ملاقات و تلفن با خانواده را نداشتم. در مدت ۳ ماه انفرادي اجازه ‏هواخوري را هم نداشتم و سپس به سلول چند نفره شماره ۱۰ (راهرو) منتقل شدم و ۲ ماه نيز در آنجا بودم. اجازه ‏ملاقات با وکيل يا خانواده را نيز نداشتم. در اواسط ديماه از ۲۰۹ تهران به بازداشتگاه اطلاعات کرمانشاه واقع در ميدان ‏نفت انتقال داده شدم در حاليکه نه اتهامي داشتم و نه تفهيم اتهام شدم. بازداشتگاهي تنگ و تاريک که هرگونه جنايتي در ‏آن ميشد.‏

همه لباسهايم را در اتاق بيرون آوردند و بعد از ضرب و شتم لباسي کثيف و بدبو به من دادند و با ضرب و شتم مرا از ‏راهرو و بازداشتگاه به اتاق افسر نگهباني و از آنجا به راهرو ديگري که از در کوچکي وارد مي شد بردند. سلول بسيار ‏کوچکي که در واقع از همه کس مخفي بود و صدايم به جايي نمي رسيد. سلول تقريباً يک متر و شصت سانتيمتر در نيم ‏متر بود. دو لامپ کوچک از سقف آويزان بود. هواکش نداشت. آن سلول قبلاً دستشوئي بود و بسيار بدبو و سرد. يکعدد ‏پتوي کثيف در سلول بود. هنگام بيدارشدن بي اختيار سرت به ديوار مي خورد. اتاق سرد بود. براي نفس کشيدن مجبور ‏بودم صورتم را روي زمين بگذارم و دهانم را به زير در نزديک بکنم تا نفس بکشم. و هنگام خواب يا استراحت هر ‏ساعت چند بار با صداي بلند در را مي زدند تا از استراحت جلوگيري کنند و يا لامپ هاي کوچک را خاموش مي ‏کردند. دو روز بعد از ورود مرا به اتاق بازجويي بردند و بدون هيچ سئوالي مرا زير ضربات مشت و لگد گرفتند و ‏توهين و فحاشي کردند. دوباره مرا به سلول بردند صداي راديويي را تا آخر باز مي گذاشتند تا قدرت استراحت و تفکر ‏را از من بگيرند در ۲۴ ساعت ۲ بار اجازه دستشويي رفتن داشتم. ماهي بکبار نيز اجازه استحمام چند دقيقه اي داشتم. ‏شکنجه هايي که در آنجا مي شدم مثل :‏

۱- بازي فوتبال : اين اصطلاحي بود که بازجوها به کار مي بردند، لباسهايم را از تنم در مي آوردند و چهار -پنج نفر ‏مرا دوره مي کردند و با ضربات مشت و لگد به همديگر پاس ميدادند. هنگام افتادن من روي زمين مي خنديدند و با ‏فحاشي کتکم مي زدند.‏

۲- ساعتها روي يک پا مرا نگه مي داشتند و دستهايم را مجبور بودم بالا نگه دارم هرگاه خسته مي شدم دوباره کتکم مي ‏زدند. چون مي دانستند که پاي چپم آسيب ديده بيشتر روي پاي چپم فشار مي آوردند. صداي قرآن را از ضبط صوت ‏پخش مي کردند تا کسي صدايم را نشنود.‏

۳- در هنگام بازجويي صورتم را زير مشت و سيلي مي گرفتند.‏

۴- زير زمين بازداشتگاه که از راهروي اصلي به طرف در هواخوري پله هاي آن با زباله و ريزه هاي نان پوشانده مي ‏شد براي اينکه کسي متوجه آن نشود، اتاق شکنجه ديگري بود که شبها مرا به آنجا مي بردند، دستها و پاهايم را به تختي ‏مي بستند و بوسيله ي شلاقي که آنرا "ذوالفقار" مي ناميدند به زير پاهايم، ساق پا، ران و کمرم مي زدند. درد بسيار ‏زيادي داشت و تا روزها نمي توانستم حتي راه بروم.‏

۵- چون هوا سرد بود و فصل زمستان، اتاق سردي داشتند که معمولاً به بهانه بازجويي از صبح تا غروب مرا در آن ‏حبس مي کردند و بازجويي هم در کار نبود.‏

۶- در کرمانشاه نيز از شوکهاي الکتريکي استفاده مي کردند و به جاهاي حساس بدنم شوک وارد مي کردند.‏

۷- اجازه استفاده از خميردندان و مسواک را هم نداشتم، غذاي مانده و کم و بدبويي به من ميدادند که قابل خوردن نبود.‏

در اينجا نيز براي فشار وارد کردن به من اجازه ملاقات ندادند و حتي دختر مورد علاقه ام را نيز دستگير کردند. براي ‏برادرهايم مشکل ايجاد ميکردند و آنها را بازداشت مي کردند. بعلت سلول و پتو و لباسهاي غير بهداشتي کثيف و بدبو، ‏دچار ناراحتي پوستي (قارچ) شدم و حتي اجازه ديدن پزشک را هم نداشتم. بعلت فشار شکنجه ها مجبور شدم، که ۱۲ ‏روز اعتصاب غذا نمايم. ۱۵ روز آخر بازداشتم سلولم را عوض کردند و به سلول بدبوتر و کثيف تري که هيچگونه ‏وسيله گرمايي نداشت انتقال دادند. هر روز مورد فحاشي و هتاکي قرار مي گرفتم حتي يکبار بعلت ضربه هايي که به ‏بيضه هايم زدند بيهوش شدم. شبي نيز لباسهايم را در همان شکنجه گاه (زيرزمين) در آوردند و به تجاوز جنسي تهديدم ‏نمودند و.. براي رهايي از شکنجه چند بار مجبور شدم، که سرم را به ديوار بکوبم. مرا وادار به اعتراف به مسائل ‏عاطفي و روابط و... وادار مي کردند. صداي آه و ناله سلول هاي ديگر مرتب شنيده ميشد و حتي گاهاً بعضي اقدام به ‏خودکشي مي نمودند.‏

۲۸ اسفندماه به تهران بازداشتگاه ۲۰۹ منتقل شدم و هر چند به سلول جمعي ۱۲۱ منتقل شدم ولي باز اجازه ي ملاقات ‏نداشتم. هنوز فشارهاي روحي - رواني مانند بازداشت خانواده و جلوگيري از ارتباط با آنها فحاشي، هتاکي و… بر من ‏وارد مي کردند.‏

پرونده ام بعد از ماهها بلاتکليفي خردادماه ۸۶ به دادگاه انقلاب شعبه ۳۰ فرستاده شد. بازجوها تهديد ميکردند که نهايت ‏سعي آنها گرفتن حکم اعدام يا زنداني درازمدت مي باشد. و در صورت اثبات بي گناهيم در دادگاه و آزادي در بيرون از ‏زندان تلافي !؟ مي کنند. نفرت عجيبي که از من به عنوان يک کرد، ژورناليست و فعال حقوق بشر داشتند. با وجود همه ‏ي فشارها از شکنجه دست بردار نبودند.‏

دادگاه عدم صلاحيت رسيدگي به پرونده را در تهران اعلام نمود. و رسيدگي پرونده را به سنندج واگذار نمود. با هر بار ‏حمايت مردمي و سازمانهاي حقوق بشراز من و اعتراض به بازداشت و شکنجه هاي قانوني آنها عصباني تر ميشدند و ‏فشارها را بيشتر مي کردند. در شهريور ماه ۸۶ به بازداشتگاه سنندج منتقل شدم جايي که برايم <کابوس وحشتناکي> ‏شده که هيچگاه از ذهنم و زندگيم خارج نخواهد شد. در حاليکه طبق قانون خودشان من اتهام جديدي نداشتم. از همان ‏لحظه ورود کتک کاري و آزار و اذيت جسمي و رواني ام آغاز شد.‏

بازداشتگاه ستاد خبري سنندج يک راهرو اصلي و ۵ راهرو مجزا داشت که در آخرين راهرو و آخرين سلول مرا جاي ‏دادند. جايم را مرتب عوض ميکردند تا روزي رئيس بازداشتگاه همراه چند نفر ديگر مرا بدون دليل ضرب و شتم ‏نمودند و از سلول خارج نمودند روي پله هايي که ۱۸ پله بود به زيرزمين و اتاقهاي بازجويي منتهي ميشد با ضربه اي ‏که بر بالاي پله ها از پشت به سرم وارد نمودند به زمين افتادم و چشمانم سياهي رفت با همان حالت مرا از پله ها به ‏پائين کشيده بودند، نمي دانم چگونه ۱۸ پله مرا به پائين آورده بودند. چشمانم را باز کردم. درد شديدي در سر وصورت، ‏پهلويم احساس ميکردم با بهوش آمدنم دوباره مرا زير ضربات مشت و لگد گرفتند و بعد از يک ساعت کتک کاري ‏دوباره مرا کشان کشان از پله ها بالا کشيدند و به راهروي دوم و سلول کوچکي بردند و به داخل آن پرت کردند، و ۲ ‏نفر باز هم مرا زدند تا مجدداً بيهوش شدم. هنگامي که به هوش آمدم که صداي اذان عصر را مي شنيدم. صورت و ‏لباسهايم خوني بود. صورتم متورم شده بود. تمام بدنم سياه و کبود شده بود. قدرت حرکت کردن نداشتم بعد از چند ساعت ‏به زور مرا به حمامي انداختند تا صورت خونين و لباسهايم را تميز کنم.‏

لباسهاي خيسم را تنم کردند و به علت وخامت جسميم ساعت ۱۲ شب چند نفر از روساي اطلاعات در حاليکه چشمانم را ‏بسته بودند وضيعت وخيم جسمي ام را ديدند. فرداي آن روز مجبور شدند مرا به پزشکي خارج از بازداشتگاه و مستقر ‏در زندان مرکزي نشان دهند. بعلت آسيب ديدگي دندان ها و فکم تا چند روز قدرت غذا خوردن هم نداشتم. شبها پنجره ‏سلول را باز ميکردند تا سرما اذيتم کند. به من پتو نميدادند بناچار مجبور بودم موکت را دور خود بپيچم. اجازه ‏هواخوري، ملاقات و تلفن نداشتم و بارها و بارها در اتاقهاي بازجويي واقع در زيرزمين مورد ضرب و شتم قرار مي ‏گرفتم. مجبور شدم ۵ روز اعتصاب غذا نمايم. بارها سرم را به ديوارهاي زيرزمين مي کوبيدند. و از زير زمين تا ‏سلول با ضربات مشت و لگد مي بردند. هيچ اتهامي نداشتم نه درکرمانشاه و نه در سنندج

شکنجه مشهور "جوجه کباب" اصطلاحي بود که رئيس بازداشتگاه اطلاعات سنندج به کار ميبرد و اکثر شبهايي که ‏خودش آنجا بود انجام ميداد. دست و پا را مي بست و کف زمين مي انداخت و شلاق ميزد.‏

صداي گريه ها و ناله هاي زندانيان ديگر که اکثراً دختر بودند شنيده ميشد و روح هر انساني را آزار ميداد. شبها پنجره ‏ها را باز ميگذاشتند، لباسهايم را در دستشويي که در زيرزمين بود بعد از کتک کاري خيس ميکردند و به همان صورت ‏مرا به سلول ميبردند، بعلت سردي هوا مجبور بودم خودم را لاي پتوي کثيف سلول بپيچانم.‏

نزديک به ۲ ماه نيز در انفرادي هاي سنندج بودم، پرونده ام در سنندج نيز عدم صلاحيت رسيدگي گرفت و دوباره به ‏تهران منتقل شدم. نزديک به ۸ ماه انفرادي آزارهايجسمي و روحي در اين مدت بر جسم و اعصاب و روانم تاثير بسيار ‏بدي گذاشته. بعد از يکشب بازداشت در ۲۰۹ به اندرزگاه ۷ زندان اوين در جايي که مواد مخدر سرگرمي ‏زندانيانمحسوب ميشود منتقل شدم و از ۲۷ آبان به زندان رجايي شهر زنداني که در طبقه بندي‎ ‎سازمان زندانها متعلق به ‏زندانيان خطرناکي چون قتل، آدم ربايي و سرقت مسلحانه و… منتقل شده ام.‏

منبع: سايت رنسانس

HOME