شيرين عبادی : فقط گنجي نيست

وضعيت خطرناک اکبر گنجي، نمونه اي تأسف برانگيز از شرايط وخيم زندانيان سياسي و عقيدتي در ايران است که طي هفته هاي اخير، توجه افکار عمومي را به خود جلب کرده است. دفاع از گنجي و رساندن فرياد اعتراض او به ديگران، وظيفه تمام کساني است که براي ارتقاي رعايت حقوق بشر و ارزش هاي انساني در ايران تلاش مي کنند.

اما من، به عنوان وکيل اکبر گنجي، و به عنوان کسي که اين روزها، به خاطر انجام وظايف وکالت در مورد اين روزنامه نگار زنداني، در معرض انواع اتهامات و پرونده سازي ها قرار گرفته ام، مايلم در اينجا، خطاب به فعالان حقوق بشر، هشداري را مطرح کنم. هشدار در مورد فراموش کردن ساير زندانيان سياسي – عقيدتي که به اندازه گنجي مشهور نيستند. زندانيان فراموش شده اي که در زندان هاي مختلف، اعم از اوين، رجايي شهر، يا ديگر زندان هاي شهرستان هاي دور و نزديک، روزگار بسيار سختي را مي گذرانند. زندان هايي پر از مشکلات و مصيبت هاي انساني، که موارد ذکر شده در گزارش اخير رئيس دادگستري تهران به رياست قوه قضاييه در مورد وضعيت زندانيان [که در نشريات کشور بازتاب فراوان داشت] تنها بخشي بسيار ناچيز از واقعيت هاي آنها را بازگو مي کند.

ما از زندان هايي صحبت مي کنيم که در برخي از آنان، زندانيان سياسي به مدت هاي طولاني، شکنجه اي به نام "سلول انفرادي" را تحمل مي کنند؛ و در برخي ديگر، زندانيان سياسي و عقيدتي براي خلاصي از اذيت و آزار قاتلان و جنايتکاران حرفه اي همبند خود، داوطلب اقامت در سلول انفرادي هستند. ما از زندانياني صحبت مي کنيم که از بدرفتاري طولاني مدت رنج مي برند، از امکان ملاقات با وکيل خود محروم هستند و اعتصاب غذا، معمولاً تنها ابزار آنها براي دستيابي احتمالي به حداقل حقوق انسانيشان محسوب مي شود.

شدت بد رفتاري با اين زندانيان، حتي تابعي از بزرگي جرم سياسي يا عقيدتي آنها نيست. فراموش نکنيم که حتي با يک جوان وبلاگ نويس چون مجتبي سميعي نژاد که تنها جرمش نوشتن در يک وبلاگ شخصي با تعدادي محدود بازديد کننده بود، چگونه در زندان همچون جنايتکاران حرفه اي رفتار شد. فراموش نکنيم که چگونه هنگام آوردن و بردن او به دادگاه و سالن هاي ملاقات، دست و پاي او را در زنجير مي کردند و ابايي از نمايش اين رفتار در جلوي چشم خانواده اش نداشتند.

نهايت آن که، بياييد با هم، براي آزادي "همه" زندانيان سياسي و عقيدتي تلاش کنيم. آنها براي برخورداري از حداقل حقوق انساني خود، نيازمند "فراموش نشدن" هستند، و اين، اتفاقي است که اکنون، در مورد اکثر آنها افتاده است

منبع: روزنامه اینترنتی روز ۵ مرداد ۱۳۸۴

HOME