ابوالفضل عابدینی، روزنامه نگار و از مدافعان جنبش کارگری ایران که در همین رابطه مورد بازداشت و محکومیت قرار گرفته است و همینطور تنها فرد غیرکارگری است که در پرونده فعالان سندیکای کشت و صنعت نیشکر هفت تپه به دلیل پوشش رسانه ای اعتراضات مورد محاکمه قرار گرفته، نامه ای سرگشاده به شرح ذیل خطاب به دبیرکل سازمان جهانی کار نوشته است که در پی می آید :

جناب آقای خوان سوامیا رییس محترم سازمان جهانی کار

با سپاس و دروود فراوان

ضمن تبریک و شادباش به مناسبت فرارسیدن روز جهانی کارگر وسپاس از سازمان شما برای تلاشهای گسترده بین المللی درراستای بهبود وضعیت کار شایسته بر خویش لازم دیدم به بهانه این روز و به در خواست جمعی از کارگران ایران مطالبی را به آگاهیتان برسانم.

کارگران  جهان اول ماه می را که روز جهانی کارگر نام دارد در تمامی نقاط دنیا جشن می گیرند. به بهانه این روز کارگران سراسردنیا با هر رنگ ، زبان و نژادی  با ارسال پیام های هبستگی ، صمیمیت و دوستی هایشان را تحکیم می بخشند.

دولت ها دربسیاری از نقاط جهان مخالفتی برای برگزاری مراسم ها و سخنرانی هایی که  توسط اتحادیه های گوناگون گارگری برپا می شوند، ندارند و سندیکا ها را به عنوان اهرم و بازوانی قدرتمند درجوامع خود پذیرفته اند. سندیکا ها در این روزبه فعال ترین افراد تشکیلات خود جوایزی اهدا می کنند و سایراعضای خود را به همکاری بیشتر دعوت می نمایند.

اما آقای رییس؛ درکشورمن کارگران اجازه برگزاری چنین جشنی را ندارند و در این روز برای فعالین کارگری که قصد برپایی  مراسمی برای بزرگداشت مقام کارگر را دارند احکام بازداشت صادر می شود. روانه زندانشان می کنند و ممنوع ملاقات می شوند. سندیکاها را نهادهای غیر قانونی و تلاش برای تشکیل سندیکا ها را « اقدام علیه امنیت کشور» می دانند. مصاحبه کارگران با یک رسانه وبیان خواسته های صنفی را «تبلیغ علیه نظام» و ارتباط با سندیکا های بین المللی را« ارتباط با گروهک های مخالف رژیم» معرفی می کنند.

در ایران بحران های اقتصادی وسیاست های غلط دولتها ،فعالیت واحدهای تولیدی را دچار رکود کرده و باند های مافیای اقتصادی کنترل صنایع گوناگون کشوررا دردست گرفته وبرای سود آوری بیشتر وکسب سرمایه های نامشروع فشار های شدیدی به کارگران وارد می آورند. این مافیاهای قدرتمند اقتصادی که در درون نهادهای اجرایی و تصمیم گیر دولت نفوذ فراوانی دارند، از هیچ کوششی برا رسیدن به اهداف خود کوتاهی نمی کنند و تمامی ابزار لازم را در اختیار دارند. نفوذ قضایی وارتباطات وسیع آنان در دستگاههای امنیتی باعث شده تا کوچکترین اعتراض صنفی کارگران سرکوب و خواسته های کارگران که اغلب با تجمعات مسالمت آمیزبیان می شود با زندان و صدور احکام سنگین قضایی پاسخ داده شود.

خانه های کارگر وشوراهای اسلامی کارگری  به نهادهای ضد کارگری تبدیل شدند که اعضای آنها را وزارت کار با تایید از وزارت اطلاعات و قبول صاحبان صنایع دریک فرایند نمایشی از بین کارگران انتخاب می کنند وهیچ جایگاهی در بین کارگران ندارند وبه همین دلیل نمی توانند نمایندگان واقعی کارگران باشند.

آقای رییس؛ من یک خبر نگارم و برای دفاع ازجامعه کارگری کشورم بارها بازداشت شده  وبه زندان هم رفته ام، می خواهم با بیانی متفاوت با شما سخن  بگویم و چند پرسش را مطرح سازم که  یقین بدانید، دغدغه و پرسشهای بسیاری ازکارگران ایران نیزهستند:

- تا کنون سازمان شما چه واکنشی با دولتی که در آن سازمان کرسی نمایندگی داردو با کارگران اینگونه رفتار می نماید  نشان داده اید؟

- نمود آشکار اقدامات شما برای کاهش فشار بر فعالین کارگری از سوی دولت های جمهوری اسلامی چه اقدماتی بوده است؟

- چه تلاش و کوششی  برای پذیرش واقعی سندیکا و برگزاری انتخابات آزاد و تشکیل سندیکاهای مستقل کارگری در ایران تا کنون  انجام داده اید؟

- آیا وقت آن نرسیده که برخورد جدی تری با تضعیع کننندگان حقوق کارگران نمایید؟

-آیا نمی توان به استناد نقض و زیر پا گذاشتن قوانین و مقاوله نامه های بین اللملی برخورد قاطعی با ایران کردو  دو لت ها ی  آنان را ملزم به پذیرش تمامی مفاد این مقاوله نامه ومعاهدات جهانی نمایید؟

در پایان با توجه به مسایل گفته شده در بالا که تنها بخش کوچکی از فشارهایی است که از سوی دولتها و برخی از نهادهای جمهوری اسلامی به جامعه ی کارگری ایران وارد می شود وتا هنگامی  که شاهد رفتارهایی اینچنینی از سوی دولت برکارگران زحمت کش و کوشای ایرانی  هستیم اعتقاد دارم، ایران  حق اجازه داشتن کرسی در آن سازمان  جهانی را ندارد.

با سپاس

ابوالفضل عابدینی نصر

خبرنگار مستقل و فعال حقوق بشر

04/02/1388 خورشیدی

 

مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران