برف
|
|
برف |
|
به «م.سحر» و یادِ شبانه هنگامی که در برفِ روزگار گرفتار آمدیم
رضا بی شتاب
مقراضِ زمان چید چو پرچینِ چمن را دی آمد وُ برچید پَرِ سبزِ دمن را در سینه ی مأیوسِ فلک یخ زده آمال داسِ دَمه سیمابی وُ بگشوده دهن را پَرکَنده به اطراف فر وُ فخرِ درختان پوشیده ز اغیار غریبا سر وُ تن را بر شاخِ تهی ماند تب وُ تابِ پریدن سرما نفسِ باغ فسردست وُ سمن را باریده بسی برف به سامانِ سپیدی افکنده به هر سوی همی دام وُ رسن را دَبُّوس به دست آمده این آفتِ طُرفه هشدار که خوابت نکند فترت وُ فن را هان رَفرَفِ برف ست به اغفالِ تو در فکر ای دیده نگر بهمن وُ این منظرِ ظن را زیبایی وُ سبزیِ زمین رنگ پریدست تو گویی که کشیدند بر آفاق کفن را در وادیِ دی نیست صدایی وُ سرودی این نوحگری کرد سیه زاغ وُ زغن را دمسردیِ غمناکِ بدی کُشت چراغم از صفحه ی پُر خاطره خوانید سخن را افسوس که سردی ز کفِ حوصله بر داشت آغوشِِ خوش و گرمیِ مامِ تو و من را بر بوم وُ بَر وُ بام وُ درِ خانه ی خوبان هیهات به تلخی سپری کرده زمن را آن بوسه وُ آن رقص وُ شب وُ شعله ی آهنگ کی رفت ز یادِ من وُ ما گشته کهن را پاشیده مگر رشته ی الفت ز هم ای دوست که جز فاصله وُ سوگ نبینیم وُ فِتَن را خنیاگرِ عاشق که شباهنگِ دلی بود افتاده ز آواز وُ سفر کرده شکن را دردا که زمین آبله خیزست به رفتار گر مانده به جا خود خبرش نیست بدن را هر سوی دَوَم همچو سپند از سرِ حسرت در برف پریشانم وُ گم کرده وطن را
2009-01-30
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ دبُّوس= چوبدستیِ ستبر و گره دار؛ گُرز رفرف= بالش یا فرش
|