نامه جمعى از کارکنان بيمارستانها و مراکز درمانى:فقط زندهايم ، بدون اينكه زندگى كنيم .

جمعى از كاركنان بيمارستانها و مراكز درمانى ، طى نامهاى كه در صدها نسخه تكثير و در بسيارى از نهادها ، ارگانها و وزارتخانهها توزيع شده وميشود ، نسبت به تضييع حقوق كارگران , دستمزدهاى ناچيز و پيمانكاران استثمارگر اعتراض كرده و از دولت احمدينژاد خواستهاند با مافياى اقتصادى مقابله كند .

به گزارش خبرنگار گروه كارگرى ايلنا , در اين نامه آمده است : ميخواهيم از نظامى كه بر حسب عدل و عدالت است انتقاد كنيم ، ما به عنوان كارگران شركتى شاغل در كليه ادارات و موسسات كشور ، تقاضا داريم كه مسوولين و قانونگذاران اين مملكت ، حداقل به عنوان يك انسان به ما نگاه كنند ، انسانهايى كه حق زندگى دارند ، انسانهايى كه خانواده دارند و بايد در سر پناهى به اين خانواده رسيدگى كنند ، انسانهايى كه هرگز خود و خانواده هايشان احساس امنيت نكردهاند و هرگز به خواستههايشان جامه عمل پوشانيده نشده است .
در ادامه آمده است : متاسفانه حتى قانون كارى كه دولت و مجلس محترم آن را تصويب كرده ، به طور كامل براى كارگر اجرا نميشود ، به هيچ عنوان و مناسبتى مزايايى به كارگران تعلق نميگيرد ، نه حق استفاده از مرخصى داريم ، نه اين مرخصى برايمان ذخيره ميشود ، فرزندان ممتاز و نخبگان ما هرگز مانند فرزندان كاركنان رسمى به حساب نميآيند و نامى از آنها برده نميشود ، واقعا نمى دانيم در كجاى قانون كار و قانون اساسى و در كجاى كتب الهى چنين قوانينى وضع شده است كه حق كارگر مظلوم را تا جايى كه ميتوانند ، پايمال كنند .
در ادامه آمده است : تا جايى كه ما ميدانيم ، تمام اولياى ما به عرق جبين كارگر احترام گذاشتهاند . اما كارگران براى دريافت حقوق 126 هزار تومانى خود كه نميدانند اين مبلغ بسيار ناچيز و كم را به كدامين زخم زندگى بزنند بايد زجر بكشند و در بدترين شرايط كار كنند ، در بدترين شرايط كارى فعاليت كنند و از كمترين مزايا برخوردار باشند .
در ادامه آمده است : با اين اوضاع امنيت شغلى نداريم و هر روز پيمانكار بهانهاى براى اين كارگران زحمتكش و بيچاره ميتراشد و متاسفانه وزارت بهداشت ، وزارت كار و شوراى عالى كار هيچ روندى در بهبود وضع كارگران شركتى و پيمانى و قراردادهاى موقف انجام ندادهاند و كارگران با اين دستمزد كه حتى نميتوانند نيازهاى اوليه خود را تامين كنند ، روز به روز به سمت فقر مطلق ، گرسنگى محض، فرسايش فيزيكى و روانى و مرگ تدريجى پيشميروند .
در ادامه آمده است : آيا دولت احمدينژاد كه با شعار رفع تبعيض و عدالت و مهرورزى به ميدان آمده ، توان مقابله با مافياهاى اقتصادى و مديريتى را دارد ، اين سوال ما نيست ، بلكه سوال تمام كارگران قرارداد موقت و شركتى ميباشد .
در پايان آمده است : به اميد روزى كه قوانينى وضع شود ، تا طبقات محروم و رنج كشيده جامعه نيز در اين مملكت اسلامى حق زندگى پيدا كنند ، چرا كه فقط زندهايم ، بدون اينكه زندگى كنيم .

ايلنا

2 بهمن 1384

HOME