سازمان عفو بین الملل با انتشار بیانیهای خواستار آزادی منصور اسانلو شد

سازمان عفو بین الملل طی انتشار بیانیهای در تاریخ ٩ ژانویه ٢٠٠٦، از فعالین خود در سراسر جهان درخواست کرد برای آزادی منصور اسانلو از زندان فورا اقدام کنند. این سازمان در بیانیه خود نوشته است: منصور اسانلو، رئیس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، از ٢٢ دسامبر ٢٠٠٥ در بند ٢٠٩ زندان اوین در تهران در بازداشت بسر می برد. وی به دلیل فعالیت های مسالمت آمیز کارگری خود بازداشت شده است. وی احتمالا زندانی عقیدتی بشمار می رود، که گفته می شود از بیماری چشم رنج می برد و در صورت عدم دریافت درمان فوری ممکن است ببینائی اش را از دست بدهد.

منصور اسانلو جزو دوازده فعال این سندیکا است که روز ٢٢ دسامبر ٢٠٠٥ ، در ارتباط با فعالیت های اتحادیه ای، توسط پلیس در خانه هایشان، دستگیر شدند. چهار تن از آنان مدت کمی بعد از دستگیری آزاد شدند. روز ٢٥ دسامبر شماری از اعضای سندیکا در جریان اعتصاب رانندگان اتوبوس برای آزادی همکارانشان دستگیر شدند. روز ٢٦ دسامبر کلیه دستگیرشدگان، باستثنای هفت نفر از اعضای هیئت مدیره سندیکا، آزاد شدند. دو روز بعد شش نفر از انها آزاد شدند و تنها منصور اسانلو در بازداشت باقی ماند. به منصور اسانلو اجازه دسترسی به وکیل داده نشده است،

گزارشات حاکی از آن است که وی ممکن است در معرض اتهاماتی از قبیل ارتباط با گروههای اپوزیسیون ایرانی در خارج کشور و تحریک به شورش مسلحانه علیه دولت قرار داشته باشد. هفت تن از اعضای سندیکا، منصور حیات غیبی، ابراهیم مددی، رضا تزازی، غلامرضا میرزائی، عباس نژند کوهی و علی زاد حسین، با اتهاماتی از قبیل اخلال در نظم عمومی، روز اول ژانویه به دادگاه انقلاب در تهران احضار شدند. گزارشات حاکی از آن است که در پی اعتراض اعضای سندیکا در مقابل دادگاه، به هفت نفر آنها گفته شد دادگاه شان به تعویق افتاده است.

هفت ژانویه ٢٠٠٦ رانندگان شرکت واحد اتوبوسرانی دست به اعتصاب دیگری زدند که گزارش شده در جریان آن ٥ نفر دستگیر شدند. بنا به گزارشها، همهی آنها بعدا آزاد شدند.

اطلاعات زمینه

گفته می شود سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه در سال ۱۹۷۹ تاسیس شد و فعالیت خود را که متوقف شده بود، بعد از ۲۵ سال از سرگرفت. این تشکل هنوز قانونی برسمیت شناخته نشده است.

ایران عضو پیمان جهانی حقوق مدنی و سیاسی است، که بند ۲۲ آن اظهار می دارد: هر فردی آزادانه حق دارد با دیگران همبستگی داشته باشد، که شامل تشکیل اتحادیه صنفی برای دفاع از منافع مشترک است. بند ۲۶ قانون اساسی ایران: تشکیل احزاب، اجتماعات، انجمنهای سیاسی و صنفی آزاد است، به شرط آنکه اصول استقلال، آزادی، اتحاد ملی، ضوابط اسلام و یا اساس جمهوری اسلامی را نقض نکند. از شرکت هیج فردی در گروهای فوقالذکر ممانعت به وجود نخواهد آمد و یا تحت تعقیب قرار نخواهد گرفت.

ترجمه و تکثیر: کانون زندانیان سیاسی ایران(در تبعید)

HOME