گزارش مجموعۀ فعالان حقوق بشر دربارۀ وضعیت کنونی مسئولان بازداشت شدۀ جامعۀ بهائی

22.02.09

در این مختصر, گزارشی از شرایط مسئولان بازداشت شدۀ مسئولین هماهنگ کننده امور جامعۀ بهاییان ایران را با اندکی پیشینه به اطلاع هموطنان عزیز می رساند.

پس از تعطیل داوطلبانۀ تشکیلات بهائی در سال 1362 خورشیدی که از سوی محفل ملّی وقت—و پس از ربودن اعضای محفل ملِّی  اول (بسال 1359) و اعدام اکثر اعضای محفل ملّی دوم—انجام گرفت جامعۀ بهائی از طرف گروههای خُرد سه نفری اداره می شد. پس از مدتّی این مجموعه در سطح کشور به طور منظمتری  وبا نام «یاران ایران» مشغول به کار شد. انجام امور روزمرۀ یک جامعه بزرگ و گسترده مانند بهائیان ایران چون رسیدگی به ازدواجها، طلاقها، دفن اموات، معرفی اشخاص مسافر، ادارۀ امور عبادی جامعه و مواردی مشابه نیازمند حضور یک گروه مسئول است. «یاران ایران» در این سالهای سخت در این سِمَتِ دشوار کوشیدند و جامعۀ بهائی را از بحرانهای بسیاری گذراندند و با بینش و درایتی نمونه راهبری کردند.

فعالیتهای این گروه مسئولان جامعۀ بهائی در این دوره کاملاً فاش و آشکار بود و هیچ جنبۀ یا بُعد مخفی نداشت. از قضا در این دوره دفتری در وزارت اطلاعات فعالیتهای بهائیان در ادارۀ امور جامعه را به دقّت دنبال می کرد و اگر احیاناَ سوالی داشتند از خود یاران ایران سوال می کردند. خود آقای درّی نجف آبادی نیز در چند مورد بر همین موضوع تاکید داشته اند. البته پیش شرایط تعطیل تشکیلات بهائی که در نامۀ سرگشادۀ محفل ملّی به آقای موسوی اردبیلی دادستان وقت آمده بود از جمله بازکردن ثبت نام دانشگاهها بروی بهائیان و بازگرداندن اساتید بهائی به دانشگاهها و استخدام دوبارۀ اخراجیان بهائی به مشاغل خود هیچکدام از این پیش شرطها عملی نشد و حاکمیت به درخواست بهائیان برای حداقّل حقوق شهروندی وقعی نگذاشت.        

در 15 اسفند سال 1386 خانم مهوش شهریاری (ثابت) بابت پاره ای مذاکرات به اطلاعات مشهد فراخوانده می شود، متاسفانه ایشان بازداشت و به زندان مشهد منتقل می گردد، بعد از این اقدام چندین بار آقای خانجانی را به مشهد احضار نموده و قول آزادی قریب الوقوع خانم ثابت را داده که البته به آن عمل ننمودند.

ساعت 6 صبح 25 اردیبهشت ماه سال 1387 با هجوم به منازل سایر اعضای یاران ایران فصل جدیدی از فشار و مشکلات بر این جامعه گشوده شد. خانم فریبا کمال آبادی( طایفی) و آقایان جمال الدین خانجانی، بهروز توکلی ، سعید رضایی، عفیف نعیمی و وحید تیزفهم، بازداشت و به بند 209 زندان اوین منتقل شدند وتا مرداد ماه 1387 به غیر از قبول پول که آن هم به ندرت پذیرفته می شد ، هیچ گونه تماس تلفنی و یا ملاقاتی انجام نگرفت.

در تاریخ 18 شهریور 1387 اولین ملاقات صورت گرفت و پس از آن تقریباً این ملاقات ها به صورت هفتگی انجام می شود. ملاقات ها با حضور نمایندۀ وزارت اطلاعات می باشد و ملاقات شوندگان از منسوبین درجه یک بازداشت شدگان هستند.

در طی حدود 9 ماه که از بازداشت موقت یاران ایران می گذرد، هیچ گونه مطلب موثق یا کتبی در مورد برگزاری دادگاه  و یا اتهام آنها اظهار نشده بود تا اینکه دادستان کل کشور و در پی آن سخنگوی قوه قضاییه ، بدون ارائه مدرک یا شواهدی ، یاران ایران را مجرم شناخته و آنها را متهم به جاسوسی کرده و از طریق رسانه ها اعلام نموده اند. بنا به گفته سخنگوی قوه قضاییه کیفر خواست آنها در هفته آیند صادر خواهد شد و دادگاه آنها برگزار می گردد. تا این تاریخ( 29/11/87) هیچگونه تماسی با وکلا و خانواده یاران ایران مبنی بر اتهامات وارده و حتی تاریخ دقیق ویا شعبه دادرسی پرونده بر قرار نشده. لازم به یاد آوری است که به وکیل مدافع یاران ایران خانم شیرین عبادی نیز هیچ گونه دسترسی به متهمان و اجازۀ بررسی پرونده داده نشده است.

اتهامات وارد شده از طریق شفاهی به خانواده ها و یا خود یاران اطلاع داده شده است و مواردی چون "اقدام علیه امنیت مّلی"، توهین به مقدّسات اسلام"، "تبانی با اسرائیل" و "براندازی" مطرح شده اند. نامۀ باز و گشادۀ دادستان کلّ کشور آیت الله درّی نجف آبادی (وزیر اطلاعات در دورۀ قتلهای زنجیره ای) در روزهای اخیر خطاب به وزارت اطلاعات نیز با اشاره به ضرورت "انهدام کامل تشکیلات بهائی" به فضای نگران کنندۀ این پرونده افزوده است.

لازم به تذکر است که یاران ایران پس از تحمل 3ماه ونیم سلول انفرادی در شهریور ماه 1387 به بند عمومی منتقل و پس از حدود یک ماه مجدداً از سایر زندانیان بند عمومی جدا گشته و 5 نفر آقایان در یک سلول و دو نفر خانم ها به سلول دیگر منتقل شدند. آنان همچنان در بازداشت موقت به سر می برند و سرنوشت آنها در پرده ای از ابهام می باشد. با توجه به پیشینۀ جریان بهائی ستیزی در درون نظام و آزار بهائیان بر مبنای باورهای وجدانی و فشارهای فزایندۀ چند سال اخیر و با عدم دسترسی متهمان این پرونده به کیفرخواست کتبی و عدم اجازۀ به وکیل مدافع برای مطالعۀ پرونده و حتی تماس و صحبت با آنان وضعیت این متهمان بسیار نگران کننده می باشد.

HOME